شاید با عبارت deleyed gratification اشنایی داشته باشید و شاید هم نه ، لذت و شادی ای که در اینده دور نصیب کسانی خواهد شد که زندگی خود را مدیریت کرده و طبق اصول زندگی میکنند ، مثلا کسی که الان هر روز رژیم غذایی سالمی دارد ، در اینده هم سالم تر خواهد بود و بدن سالم تری نسبت به افرادی که در همان زمان به فست فود خوردن مشغول هستند دارد ، کاملا بدیهی و واضح ، قطعا کسی نیست که به سالم بودن در اینده خودش نه بگه ، مگه نه ؟ ولی حتی اگه بحث اراده و تلاش رو کنار بزاریم ( این نویسنده کاملا به سخت بودن روتین ها اقرار داشته و به اصطلاح عامیانه میدونه که رعایت ان ها کار هرکسی نیست )، چیزی که همیشه ذهن من رو مشغول کرده و می کنه ،حسرت و پشیمونی هست ، اگر طبق روتین های سخت زندگی کنیم ، هر لذت کوچیکی رو دائم به خودمون حروم کنیم ، در نهایت شاید چندین سال دیگه به شادی وعده داده شده خواهیم رسید، ولی ایا ارزششو دارد ؟ وقتی به شادی وعده داده شده رسیدیم حسرت خنده های کوچیک ، تیکه اضافه پیتزا، یه ساعت خواب اضافه صبحگاهی ، کتاب های داستان شاید بی فایده ، فیلم های رمانتیک و فانتزی ، مسافرت های شاید تلف کننده وقت رو نمیخوریم ؟ ایا وقتی به اون شادی وعده داده شده رسیدیم با خودمان کوله باری از زندگی نزیسته رو حمل نمیکنیم؟ بحران میانسالی معروف نتیجه همین زندگی های نزیسته نیست ؟
نمیدونم، هر شخص فقط یک بار و با اولویت ها و ذهنیت های مخصوص خودش زندگی می کنه ، شاید در نهایت ادمی محکوم به حسرت هست و هر شیوه ای که زندگی کنه در نهایت حسرت چیزی بر دلش خواهد ماند ( شاید هم برای مقابله با این ایده ، داستان جهان اخرت به وجود امده هست )، و باید حسرت های خاص خود را انتخاب کنیم .
P.s: این نویسنده به هیچ عنوان مخالفتی با روتین نداشته و اعتقاد دارد در صورت حفظ تعادل بین روتین ها و زندگی کردن به شیوه خودخواسته ، برای سلامت روان ضروری هستند.
