اتش بدون دود

« اتش بدون دود نمی شود ، جوان بدون گناه »

Sorrow and bliss

زمانی طولانی از دست به قلم شدنم ، میگذرد. انقدر که افکار و احساسات و کلماتم ، مانند ابی ساکن مانده برای مدتی طولانی ، بوی تعفتی خفگان اور گرفته هست . 

Sorrow and bliss، داستان زندگی زنی ۴۰ ساله خلاق و متفکر و زیبا و در استانه جدایی را روایت میکند ، زنی که طبق تفسیر خودش انگار در ۱۷ سالگی اش بمبی در سرش منفجر شد و دیگر خودش را بعد ان نشناخت . این کتاب داستان رنجی هست که ذهن بیمار ادمی چگونه به او روا میکند ، دستان خودش را بر گلوی او فشار میدهد و ارام زندگی و کسی که هست را در او خفه میکند ، و تاثیرش بر کسانی که با طناب احساساتشان به او متصلند و با هر بار دست و پا زدنش در باتلاق به غرق شدن ، نزدیک تر میشوند ، اما مارتا این را نمیبیند ، کسی که در اعماق باتلاق ذهنش ، غرق شده ، جز تاریکی چیز دیگری را نمیبیند. 

هیچکس از رنج ذهن در امان نیست ، حتی اگر خودمان درگیرش نباشیم ، مجبوریم تقلای کسانی که دوستشان داریم تماشا کنیم ، ببینیم که چطور باتلاق او را در هم می بلعد و تبدیل به سایه ای از کسانی میشوند که زمانی دوستشان داشتیم ، حقیقتا نمیدانم کدام دردناک تر هست ، غرق شدن یا دیدن غرق شدن کسی که به او متصلی ؟ 

در نهایت این کتاب را به تمام کسانی که خود یا عزیزانشان حس خفگی دارند ، پیشنهاد میکنم .

Nostos, Martha, returning home. Algos, pain. Nostalgia is the suffering caused by our unappeased yearning to return.’ Whether or not, he said, the home we long for ever existed. At the gate to his platform, Peregrine kissed me on both cheeks and said, ‘November,’ and I knew it would be my birthday.

It doesn’t matter if you’re unhappy. It’s not a good enough reason. If you’re just bored and it’s all a bit hard and you don’t feel like you love them any more, who cares. You made a deal.

 

I was the victim, and victims of course are allowed to behave however they like. Nobody can be held to account as long as they’re suffering and I made you my unassailable excuse for not growing up.

things do happen. Terrible things. The only thing any of us get to do is decide whether they happen to us or if, at least in part, they happen for us.

 

Just that it was always about you. I know you were sick but I was the one who had to absorb all your pain and have your rage directed at me, just because I was there. It took over everything. I feel like my entire life has been subsumed by your sadness. I tried, God Martha, I tried, but it didn’t matter what I did. A lot of the time it seemed like you actively wanted to be miserable but you still expected constant support